Lees hier een van de winnende kerstverhalen: Vogel vertelt

Onderstaand verhaal is van luisteraar Luberta Werkman.

Vogel vertelt

Mijn staart is een uitwaaierende nylon pluim, mijn lijf is van gekleurd glas, mijn snavel scherp en mijn poten zijn spiraaltjes, vastgeklonken in een metalen klem. Ik ben een vogel maar kan niet vliegen of lopen. Ook niet piepen, fluiten of zingen. Waardeloos vogeltje zou je denken, maar nee, ik word al ruim zeventig jaar gekoesterd in een doosje. In december halen ze me tevoorschijn en word ik vastgeklemd op een kersttak. Samen met mijn oude vriend Trompetje die geluid maakt als je voorzichtig op zijn mondstukje blaast, een knarsend, gebroken geluidje, maar toch: geluid!

Ik kan me de echte kerstbomen nog goed herinneren: een sparretje met dennegroen en hier en daar een wankele kaars. En ergens bovenin stonden wij, Trompetje en ik. Ach, we waren jong en vol verwachting. Een emmer water naast de boom want ‘je weet maar nooit’. Als moeder de kerstcake aansneed en Aafje Heynis op de draaitafel werd gelegd, dan was het kerstmis. Aan religie deden ze niet maar wel aan rollade en appelmoes. 

Vanaf mijn hoge tak heb ik zoveel gezien. Echte bomen werden ‘moeilijk’. Kunstkerstbomen met afschuw geweerd en een barre, boomloze tijd brak aan. Totdat bomen inklapbaar werden en niet van echt te onderscheiden. Kaarsen werden ledlampjes met timer. En daar hingen we weer, Trompetje en ik. Naast oerlelijke kunststof kerstballen die niet kapot vallen… ook al doet de kat nog zo zijn best. Maar wij worden nog altijd met égards behandeld, passend bij onze hoge leeftijd. 

Kinderen werden groot. Gezinnen dreven uit elkaar, maar hielden met kerstmis de schijn van hechte verbondenheid hoog. De rollade werd verbannen. Vleesfondue, steengrillen, gourmetten. Stevig innemen. Sterke verhalen vertellen. Te hard lachen. Morsen.

Niemand lette op Trompetje en mij. Wij wrongen ons los uit onze boom en gingen op ontdekking. Niet te geloven: helverlichte huizen, uitzinnig versierde tuinen, complete rendieren met slee, een doffe vuurwerkknal… wat heeft dit te maken met de geboorte van Christus, met Maria-zoet, met de stal en de kribbe? Wie kent nog Aafje Heynis?

‘Kom op, Trompetje!’ zei ik, ‘meedoen met die gekkigheid!’ Als antwoord klonk een knarsend, gebroken geluidje, instemmend. We doken een tuin in en klemden ons vast aan een struik met lichtjes. De hele wereld aan onze voeten. Een fantastisch avontuur. Een glazen vogeltje en een trompetje, vrienden voor het leven. Op heel andere kerstgedachten gebracht omdat zij om zich heen kijken.