Marc Pantus: ‘Bach en Wagner stellen hoge eisen aan zangers’

Cd’s of streamen?

Ik stream helemaal niks, ik heb zelfs geen Spotify meer. Streamen gaat altijd maar door – het blijft maar stromen, letterlijk. Geef mij maar een cd, die houdt op gegeven moment een keer op. Ik luister soms iets als ik mijn studio zit, maar ik vind het ook heerlijk om muziek te luisteren tijdens het koken. Wat ik dan op heb staan? Nou, bijvoorbeeld Die Meistersinger von Nürnberg van Wagner, of een verzamel-cd met muziek van Leonard Bernstein.

Lied of opera?

Poe, dat is echt een dilemma. De diepgang van het lied, die grootse poëzie, die vind je niet in opera. Libretto’s van opera’s zijn vaak toch iets simpeler van aard. Daar staat tegenover dat je als operazanger helemaal kunt verdwijnen in je rol. Voor allebei geldt dat ze voor mij de allerhoogste noodzaak zijn.

Zelf zingen en spelen of regisseren?

Zelf op de Bühne staan is een van de fijnste dingen die er zijn, maar ik regisseer ook graag. Ik heb een achtergrond in de beeldende kunst, dus zelf iets maken is wat ik het liefst doe. Als zanger ben ik dienstbaar aan wat iemand anders van me wil, terwijl ik als regisseur juist zelf dingen kan maken. Toch kies ik voorlopig nog even voor zelf zingen. Regisseren kan later ook nog.

Bach of Wagner?

Ik heb veel Bach gezongen en eigenlijk nog weinig Wagner. Beide componisten stellen op hun eigen manier hoge eisen aan zangers. In Wagner moet je jezelf er als zanger fysiek volledig in gooien. Bij Bach is het op een andere manier een sportieve prestatie – al die coloraturen! Beide componisten zitten sowieso heel dicht op de tekst. Ze luisteren naar de klank van de woorden en horen al welke muziek daar in zit. Denk aan het koor in de cantate Weinen, Klagen, Sorgen, Zagen met al die a-klanken achter elkaar.

Der Ring des Nibelungen of Parsifal?

Parsifal! Daar twijfel ik niet over hoor. Parsifal is op alle vlakken prachtig en heerlijk. Bovendien, als je het over taal hebt, dan is Der Ring echt afschuwelijk, haha! Op allerlei plekken allitereert de tekst nogal storend. Nee, neem dan Parsifal, daarin is de taal hartstikke fijn. En Die Meistersinger is ook een favoriet van me. Die twee staan bovenaan en daarna komt de rest.

Origineel of eigen bewerking?

Van Parsifal? Het origineel, daar valt niet aan te tornen. Ik maakte zelf inderdaad een bewerking van de derde akte. De lol daarvan was dat ik het helemaal zelf kon doen en dat ik zo zelf Wagner kon zingen. Als uitgangspunt gebruikte ik oude kamermuziekbewerkingen waarbij piano en harmonium de orkestpartijen spelen. Daar heb ik nog een synthesizer en een elektrische basgitaar aan toegevoegd. Waarom die basgitaar? Zangeres Merlijn Runia zingt de rol van Kundry, maar ze heeft maar op één plek tekst. Ze speelt ook basgitaar, dus zo kon ik de voorstelling voor haar wat interessanter maker.

Welke opname vind je nu helemaal te gek?

Mag het alles zijn? Dan een cd die ik laatst toevallig tegenkwam in een van mijn stapeltjes. Ik wilde iets van Offenbach luisteren als opwarmertje voordat ik naar de uitvoering van Oprhée aux enfers ging, een productie van Opera Zuid die nu speelt. Ik vond toen La grande duchesse de Gerolstein van Offenbach. Het is niet dat ik die cd grijsdraai hoor, maar het is ontzettend leuke muziek. In vergelijking met de betekeniszwangere, langzame, serieuze muziek van Wagner is de klankwereld van Offenbach juist licht. De muziek springt, terwijl die van Wagner ligt. Offenbach is een soort anti-Wagner.